Sooreh عبس
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ
1بنام خداى رحمان رحيم؛ عبوس شد و رو گردانيد
أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ
2از اينكه آن نابينا پيش او آمد
وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ
3چه چيز تو را دانا كرد شايد كه او پاك شود؟!
أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ
4يا پند گيرد و تذكر به او نفع دهد؟!
أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ
5كسى كه خود را بىنياز مىداند!
فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ
6تو به او توجه مىكنى!
وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ
7حال آنكه بر تو باكى نيست كه از شرك پاك نگردد!
وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ
8و اما آنكه به شتاب پيش تو مىآيد!
وَ هُوَ يَخۡشَىٰ
9و از خدا مىترسد!
فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ
10تو از او به ديگران مشغول مىشوى!
كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ
11اين كار مكن، آيات ما پندى است
فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ
12هر كه بخواهد آن را ياد مىگيرد
فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ
13(آن آيات) در صفحههاى با ارزش است
مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ
14بلند مقام و پاك شده از باطل است
بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ
15در دست نويسندگانى است
كِرَامِۢ بَرَرَةٖ
16كه محترم و نيكوكارانند
قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ
17بميرد انسان چه ناسپاسى است؟!
مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ
18بنگرد خدا او را از چه آفريد
مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ
19از نطفه آفريد و ساخت او را
ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ
20سپس راه هدايت را بر او آسان كرد
ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ
21آن گاه او را بميرانيد و در قبر كرد
ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ
22سپس وقتى كه بخواهد او را زنده مىكند
كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ
23نه، هنوز انسان امر خدا را به انجام نبرده است
فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ
24بنگرد انسان به طعام خويش.
أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا
25ما آب را به طرز مخصوصى از آسمان ريختيم
ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا
26سپس زمين را به نحو مخصوصى شكافتيم
فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا
27پس در آن دانهها رويانديم
وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا
28و انگور سبزى
وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا
29و درخت زيتون و درخت خرما
وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا
30و باغهاى انبوه
وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا
31و ميوه و چراگاه
مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ
32متاع است براى شما و چهارپايان شما
فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ
33چون آن صيحه گوش خراش آيد
يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ
34در روزى كه شخص از برادرش بگريزد
وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ
35و از مادر و پدرش
وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ
36و از زن و فرزندانش
لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ
37براى هر كس را در آن روز كارى است كه مشغولش مىكند
وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ
38چهرههايى در آن روز نورانى هستند.
ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ
39خندان و شادمانند.
وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ
40و چهرههايى در آن روز بر آنها تيرگى هست
تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ
41سياهى آنها را احاطه كرده است
أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ
42آنها كافران و بدكارانند